Nasze Sanktuarium

HISTORIA PLACÓWKI SIÓSTR W LUBONIU

Początki placówki Sióstr Służebniczek Maryi w Żabikowie obecnie Luboń koło Poznania sięgają roku 1920, kiedy to ówczesna przełożona generalna M. Jadwiga Borgia Płaczek, podjęła inicjatywę poszukania większego domu dla wstępujących do Zgromadzenia kandydatek. W tym też czasie życzliwy Zgromadzeniu dr Stanisław Jezierski wskazał dom w Żabikowie, który był do nabycia. Matka Generalna skorzystała z tej bardzo sprzyjającej oferty. Żabikowo, miejscowość usytuowana pod Poznaniem, stwarzała dla nowicjuszek dogodniejsze warunki korzystania z pomocy i kierownictwa duchowego oraz dokształcania zawodowego. Pismem z dnia 5.03.1920 r. Przełożona Generalna donosi ks. Arcyb. Edmundowi Dalborowi, Prymasowi Polski o kupnie domu w Żabikowie. Był to piętrowy budynek z 15 pokojami, podpiwniczony, z centralnym ogrzewaniem i własnym oświetleniem elektrycznym. W domu tym mieścił się uprzednio szpital na 40 łóżek, prowadzony przez diakoniski. Dom wymagał remontu i dostosowania go do potrzeb nowicjatu. Zgromadzenie powierzyło s. Teofili Reinholdzie Peche, która przy współudziale życzliwych ludzi rozpoczęła prace. W trakcie remontu zlikwidowano oświetlenie elektryczne, gdyż okazało się niemożliwe zdobycie popsutych części i naprawienie prądnicy, z tej przyczyny wprowadzono oświetlenie naftowe i spirytusowe. Wyremontowany dom tymczasowo został zajęty w lipcu 1920 r przez Komitet Czerwonego Krzyża i przeznaczony na szpital dla chorych uchodźców. W miarę opuszczania przez nich szpitala, zaczęto wyposażać pokoje meblami przywiezionymi z Pleszewa i z Jaszkowa.

W kaplicy sióstr dnia 24.12.1920 r. odbyła się pierwsza Msza święta Pasterka, którą odprawił ks. Leon Kaja i na stałe pozostawił w tabernakulum Najświętszy Sakrament za uprzednim pozwoleniem uzyskanym z Kurii Metropolitalnej w Poznaniu. Kaplicę i dom poświęcił ks. Karol Seichter, dziekan z parafii Wiry. Kaplica znajdująca się w tej części Żabikowa sprzyjała okolicznym mieszkańcom w gromadzeniu się na niedzielnej Mszy świętej i nabożeństwach, ponieważ do najbliższego kościoła parafialnego należało iść do Wir. Z czasem kaplica okazała się zbyt ciasna i dlatego, przy ofiarności mieszkańców, wzniesiono w roku 1922 większą, pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusowego, przylegają od wschodu do budynku klasztornego. W późniejszym czasie, kiedy utworzono w Żabikowie nową parafię pod wezwaniem Świętej Barbary /dekret z dnia 25.6.1928 r./, kaplica sióstr służyła jako kościół parafialny. Dnia 11 sierpnia 1930 r. zostały do niej przeniesione z Jaszkowa doczesne szczątki Edmunda Bojanowskiego Założyciela Zgromadzenia i złożone w specjalnie na ten cel przygotowanym sarkofagu. Dnia 28.07.1932 r. nowicjat wrócił z powrotem do Pleszewa, a dom zakonny w Żabikowie stał się domem dla sióstr emerytek. Kilka młodszych sióstr zajmowało się apostolstwem wśród chorych i ubogich w Żabikowie, inne pełniły funkcję zakrystianki, organistki, prowadziły chór kościelny, dbały o wystrój kaplicy domowej kościoła parafialnego, zajmowały się szyciem szat liturgicznych, haftem, uprawiały ogród i prowadziły niewielkie gospodarstwo. Należy również zaznaczyć, że niemal od samego początku siostry zaopiekowały się dziećmi w wieku przedszkolnym. Dnia 15.04.1921 została otwarta ochronka dla najmłodszych, pod wezwaniem św. Alojzego, do której uczęszczało początkowo 20 dzieci, a później ich liczba wzrosła do 100. W czerwcu 1939 roku do Ochronki prowadzonej przez siostry uczęszczało 60 dzieci.

Czas wojny nie był przychylny dla dalszych dziejów placówki. Budynek został zajęty przez wojsko i urzędy niemieckie. Siostry częściowo wyjechały do innych domów, sześć sióstr, aresztowano 24.06.1941 r. i osadzono w obozie w Bojanowie. Również przełożona domu została uwięziona i osadzona w Lesznie, a następnie w Poznaniu przy ul. Młyńskiej, za spowodowanie opuszczenia domu przez siostry, co uniemożliwiło okupantowi osadzenie ich wszystkich w obozie w Bojanowie.

Po zakończeniu działań wojennych siostry powróciły do żabikowskiego domu 15.03.1945 r.; od razu zajęły się remontami i naprawą zniszczeń domu i kaplicy. W domu przebywało wówczas 16 sióstr; przełożoną została s. M Bogumiła Rygielska, która podjęła starania o opuszczenie budynku przez wojsko. Od września 1945 r. siostry na nowo zorganizowały ochronkę, do której uczęszczało 70 dzieci. Mieściła się ona najpierw na probostwie, a później w salce parafialnej. W trudnych powojennych warunkach, jesienią 1945 r., Zgromadzenie wydzierżawiło pomieszczenia na parterze budynku Ośrodkowi Zdrowia; pracowały w nim cztery siostry pielęgniarki z miejscowej wspólnoty sióstr. Przez codzienny, częsty kontakt z chorymi w miejscu pracy, wizyty domowe u chorych, pielęgnację ubogich, a również przez pracę w Ochronce, siostry coraz bardziej wchodziły w środowisko żabikowskie. Praca sióstr w Ośrodku Zdrowia jak i w Ochronce trwała do roku 1962. Siostry otrzymały z Wydziału Oświaty wypowiedzenie dnia 28.06.1962 r. i zaraz tego dnia nastąpiło komisyjne przejęcie Ochronki przez władze świeckie. Również parter domu, gdzie dotąd mieścił się Ośrodek Zdrowia w całości został przejęty przez ówczesne władze. Po wielu staraniach Zgromadzenia Ośrodek Zdrowia opuścił budynek 13 grudnia 1984 r. Do Żabikowa powrócił 14 listopada 1983 r. nowicjat, by przy grobie Założyciela przyszłe Służebniczki mogły zdobywać formację zakonną, a w rok później dnia 8 grudnia 1984 r. z Pleszewa przeniesiono Dom Generalny.

Obecnie w domu mieszkają siostry profeski wraz z Matką Generalną i Zarządem Generalnym oraz siostry Nowicjuszki.  Zgromadzenie prowadzi na swoim terenie Ochronkę im. Edmunda Bojanowskiego i Dom Rekolekcyjny. 

Kaplica Najświętszego Serca Pana Jezusa dekretem z dnia 8 września 1999 roku metropolity poznańskiego została ustanowiona Sanktuarium bł. Edmunda Bojanowskiego, z zadaniem szerzenia kultu Bożej Opatrzności, tak obecnego w życiu Błogosławionego.